Τέλος εποχής. Αυτό ήταν . Η καλοκαιρινή ραστώνη μ’ έχει τυλίξει στα δίχτυα της. Βγαίνω έξω και περπατάω στα έρημα δρομάκια της πόλης. Το γουστάρω. Ειδικά, τα σαββατοκύριακα. Που δε συναντάς ψυχή. Μόνο κάτι περίεργοι κυκλοφορούν- μαζί κι εγώ!
Στο γνωστό μπαράκι… Απολαμβάνω την κρύα μπύρα μου κι είμαι ευτυχισμένος. Οι πλάκες του πεζοδρομίου λες και θα σκάσουν απ’ την υπερβολική ζέστη. Το έχω ξαναγράψει αυτό. Δε βαριέσαι… Η Joni Mitchell ακούγεται απ’ τα ηχεία σ’ ολόκληρη την Προξένου Κορομηλά. Looking for something, what can it be…
Που και που, περνάει καμία αιθέρια ύπαρξη, ξεχασμένη… Tι να κάνει άραγε εδώ; Γιατί δεν την κοπάνησε με τις φίλες της για Χαλκιδική; Αναπάντητα κι ανούσια ερωτήματα… Ίσα, ίσα που αναστατώνει με τ’ άρωμά της την υγρασία της νύχτας. Και φέρνει στο μυαλό μου εκείνη τη μοναδική. It gets so lonely when you’re walking and the streets are full of strangers…
Μερικές φορές ένα αεράκι έρχεται απ’ την παραλία. Αν σκύψεις κι αφουγκραστείς, θα σου ψιθυρίσει στιχάκια από μακριά. The wind is in from Africa, last night I couldn’t sleep… Και ιστορίες. Ιστορίες παλιές, μα όχι ξεχασμένες. Just before our love got lost you said, “I am as constant as a northern star”…
Ξαναγυρίζω στο ποτό μου. Τα τραγούδια είναι σαν τα τατουάζ. Πονάνε, αλλά είναι για πάντα. Blue, I love you… Καλό καλοκαίρι. Και να προσέχεις…
εξώστης
Joni Mitchell- Blue
